Nijlgans in de aanval

Dat Nijlganzen agressieve vogels zijn, weet iedereen die ze een keer een tijdje bekeken heeft. Maar dat ze het opnemen tegen hardlopers is een nieuw fenomeen. Vogelaar Hans van Ooijen uit Wijchen liep nietsvermoedend een rondje toen hij werd aangevallen. Zijn verslag volgt hieronder.

"Vanmiddag ben ik aangevallen door een Nijlgans. Voor een vogelaar natuurlijk een ultieme ervaring. Om op conditie te blijven ren ik geregeld rond in het Wijchense. Zo ook vanmiddag. Ik had er al een kilometer of acht opzitten toen ik langs het Wijchens Meer ter hoogte van Aalsburg liep. Voor me zag ik twee grote groepen ganzen staan. De eerste groep waren duidelijk Grauwe Ganzen ik schat zo'n vijftig. Ik passeerde ze al zoekende naar de oudere, die ik zo snel eigenlijk niet zag. Meteen daarachter stond nog een groep van ongeveer 25 exemplaren. Eerst dacht dat het ook een groep jonge Grauwe waren, het beeld vertroebelt namelijk wel eens een beetje onder het rennen, maar al spoedig wist ik dat dat niet zo was. Het waren wel jonge en in het midden stond de ouder-van-dienst, die onmiddellijk een dreigende houding aannam. Overduidelijk een Nijlgans, want dit tafereel had ik al vaker in het veld aanschouwd alleen was de opponent toen een concurrent Nijlgans. Overigens was dit op dit moment wel een mooi schouwspel. Met de vleugels "in de zij" en de mooie kleuren leek het wel of ik tegen een soort grote kop aankeek en ik begreep onmiddellijk waarom collega Nijlganzen zich hierbij ook niet prettig voelen.

Snavel in de rug

Enfin, het beest stond links voor me op zo'n 10 meter en hij kwam -aaahh- eerst lopend, maar al spoedig vliegend en veel kabaal makend op mij af. Onvoorbereid de eindsprint inzettend, met de finish nog ver, kon ik hem al struikelend en duikend naast het pad nog net ontwijken. Omkijkend zag ik dat de gans zich had hersteld en mij op schouderhoogte achterna kwam. Even voelde ik de snavel in mijn rug, ongetwijfeld met de bedoeling om te bijten, maar -haha- daar is mijn lichaam te strak voor. Ik maakte meteen met mijn arm een slaande beweging. Normaal krijg je hier een gele kaart voor, maar ik hoorde geen fluitje. Misschien heb ik hem ook wel niet geraakt, maar toen ik weer omkeek zag ik gans weer op een paar meter rennend achter me aankomen. Toen ik me, op topsnelheid liggend plotseling even inhield en me half omdraaide, bond mijn tegenstander toch ook in en even later zag ik dat hij zijn laatste meters in mijn richting aflegde. Hoogstwaarschijnlijk was hij moe en ik trouwens ook. Rustig uitlopend herinnerde ik me de ingezonden stukjes in de Wijchense Wegwijs over aanvallende ganzen bij het meer. Een beetje meewarig heb ik ze gelezen, goed van die ganzen, dacht ik. Dat denk ik overigens nog steeds, en daarom neem ik de volgende keer toch maar een andere route."